Romeo i Julia(n)

Takie moje dzieło napisane dwa lata temu. Nie żeby jakoś powalało śmiechem, ale kąciki ust powinny się Wam wygiąć ku górze Very Happy

24 godziny minęły i Julia się obudziła
Przez chwilę myślała, że wciąż śniła
Obok niej Romeo stał
A na sobie rajtuzy miał.

„Musimy Julio pryskać
Twa rodzina będzie nas uciskać
Sprowadzą na nas udrękę!”
Rzekł Romeo chwytając ją za rękę.

Wyskoczyli przez okno jak zając
Prowiantu przy sobie nie mając
Chcąc zmylić trop, uciekli do lasu
Mając nadzieję zrobienia szałasu.

Od biegu minęła już godzina
Z ich twarzy ciekła ślina
Lecz nagle na drodze przeszkoda:
Leżąca w poprzek wielka kłoda.

Romeo wtenczas podszedł do kłody
I rzekł: „Choć jestem młody
To ta kłoda to żadna przeszkoda
I nawet trochę usuwać mi jej szkoda”.

Julia z przestrachem na to patrzyła
Wiedząc, że w ukochanym żadna siła się nie kryła
Tymczasem Romeo podniósł bal
Myśląc, że ma mięśnie jak stal.

Wtedy kłoda na łeb mu zleciała
Krew z głowy poleciała
Kłoda na to nie zważając
Legła, Romeo przygniatając.

Widząc to, Julia kłodę odrzuciła
Czoło sobie potem zrosiła
Romeo wstał poobijany
I z Julią pobiegł dalej jak pijany.

Biegnąc tak chwilę
Upolowali dziką świnię
Potem zjedli pieczeń ze smakiem
Siedząc przy ognisku okrakiem.

Na widok ludzi, matka świnia zjedzonej świnki
Oblizała się ze ślinki
Wyskoczyła znienacka zza krzaków
Wystraszyła roje ptaków.

Romeo wrzasnął ze strachu
Schował głowę do piachu
Julia świnię ubiła dzidą z brzozy
I przemówiła do Romeo głosem pełnym grozy:

”Romeo, ty pajacu!
Jeszcze chwila, a wrócę do pałacu
Zaraz odwrócę się na pięcie
Ty podły impotencie!”

Po tej kłótni wzniosłej
Zaczęli biec po ścieżce obrosłej
Biegli cały dzień i całą noc
Romeo poczuł, że opuszcza go moc.

Ułożyli się pod drzewem
Nakryli wielkim krzewem
Romeo do Julii zaczął się dobierać
Lecz Julia nie chciała się rozbierać.

Aż w końcu słońce wzeszło
Bez budzenia się obeszło
Bo Romeo i Julia od dawna w drodze
Zatrzymali się przy kolejnej przeszkodzie.

Wielkie błoto na drodze się rozmyło
Parze kochanków do śmiechu nie było
Było to błoto ogromne i niezwykłe
Zdziwiły się oczy Julii do błota nie nawykłe.

”Musisz Julio skoczyć
Tego błota nie da się przekroczyć
Zaraz będę przy Tobie
Wiem, że dam radę sobie!”

Tak rzekł Romeo czekając aż Julia skoczy
Aż tą kałużę przeskoczy
Julia kałużę przeskoczyła zgrabnie
Wyszło jej to ładnie i powabnie.

Romeo został sam jeden
Wziął rozpęd na kroków siedem
Podbiegł i wybił się wysoko
Niestety, wleciał prosto w błoto.

Wstał i z błota się otrzepał
Brudną ręką Julię poklepał
Julia donośnie wrzasnęła
Rękę Romeo z siebie strzepnęła.

”Romeo! Jesteś ciapą!
Zniszczyłeś mi suknię tą łapą
I w czym ja się teraz pokażę?
Zobaczysz, już ja Ci dokażę!

Do sądu złożyłam już papiery rozwodowe
Mój prawnik przyjdzie do Ciebie w środę
A za to wszystko w nagrodę
Be ze mnie spędzisz lata młode!”

Julia odwróciła się na pięcie
Romeo miał minę jakby szedł na ścięcie
Julia wróciła do domu
Romeo zaczął na skup szukać złomu.

W pracy poznał Juliana
Co na polu wypasał barana
Szybko się w sobie zakochali
Wkrótce się pobrali.

A co do Julii trudno coś stwierdzić
Śmiem jednak twierdzić
Że dużo miała dzieci
A jej mąż, Benwolio codziennie wynosił śmieci.

Adiiii ! :] Ja nadal czekam na twą Eztową twórczość Very Happy

Ale wiesz

Mroki zła zamierzam najpierw skończyć xD

Ojjj taaam... Dla mnie wyjąteczku nie zrobisz ? <ślepia szczeniaczka>

adi, jesteś niesamowity Very Happy